سراج24 - بهروز کلاته؛ انتخابات ریاست جمهوری خیلی وقت است که تمام شده و حالا درآستانهتشکیل کابینه هستیم ذکر این نکات خالی از لطف نیست که حسن روحانی با توپ پر از احمدی نژاد پا به صحنه ی انتخابات گذاشت و ممکن نبود در برنامه های تبلیغاتی اش لب به سخن بگشاید و نقد دولت احمدی نژاد را بر زبان نیاورد و از مشکلاتی که به نظر او در این دولت ایجاد شده بود سخن نگوید و در کنارش مردم را به وعده های کوتاه مدت خویش امید ندهد.
روحانی در طول تمام مدتی که به تبلیغات مشغول بود و حتی اندکی بعد از رای آوردنش وعده ی سر و سامان دادن به اقتصاد و وضعیت اقتصادی مردم را تکرار می کرد و حتی در برنامه دوربین (8 خرداد) با اشاره به برنامه دولت تدبیر و امید برای حل مشکلات کشور گفت: راه‌حل‌های کوتاه مدت یک ماهه و ١٠٠ روزه برای حل مشکلات و معضلات اقتصادی، اجتماعی و سیاست داخلی و خارجی در دولت تدبیر و امید پیش بینی شده است که با این برنامه ما می توانیم در یک فرصت کوتاه شاهد تحول اقتصادی باشیم.
این حرف حسن روحانی یکی از عوامل امید دهنده ای بود که او به مردم تزریق کرد و رای آورد، اما رویکرد حسن روحانی به این شکل باقی نماند و اظهارات او در اولین نشست خبری بعد از انتخابات تغییر کرد و از در دیگری با مردم سخن گفت و تمام سعی خود را کرد که بگوید مشکلات کشور فراتر از آن چیزی است که تصور میکرده است و در 100 روز قابل حل شدن نیست.
روحانی در صحن مجلس شورای اسلامی بر خلاف وعده های انتخاباتی اش که گفته بود 100 روزه مشکلات اقتصادی را حل می کند گفت:" دولت با شروع کارش در 100 روز اول، تلاش می‌کند واقعیات کشور را به مردم و رهبری و نمایندگان ملت بگوید. دولت آینده خواهد گفت که چه چیزی را تحویل گرفته و با چه مشکلاتی مواجه است و راه‌حل را چگونه می‌بیند".
با توجه به این اظهارات، اینگونه به نظر می رسد که حسن روحانی که با شعار کلید حل مشکلات پا به عرصه رقابت گذاشته بود، قبل از انتخابات مشکلات را به درستی نسنجیده است و برنامه ای برای حل آن نداشته است و تنها با سیاست وزی و بلدی امر سیاست توانسته است رای مردم را به خود جلب کند و پیروز انتخابات باشد و در حال حاضر برای حل کوتاه مدت مشکلات راه حلی ندارد.
این گستردگی کار و نداشتن برنامه منسجم و دقیق برای حل مشکلات می تواند روحانی را که از یک سو وامدار اصلاح طلبان و از سوی دیگر بدهکار به کارگزاران است را به رئیس جمهوری تابع و مطیع جریانات سیاسی،که هر کدام منتظر کوچک ترین فرصتی هستند تا دولت را از مسیر اصلی خویش منحرف کنند، نماید.
هیچ عقل سلیمی مسلما نمی تواند مشکلات موجود در کشور را انکار کند و یا اینکه از دولت جدید انتظار معجزه داشته باشد،که البته این انتظار اگر هم وجود داشته باشد عامل به وجود آمدن آن همان وعده های انتخاباتی است، ولی همان عقل سلیم هم نمی تواند بپذیرد که نه تنها دولت جدید هیچ راه حلی برای حل مشکلات ندارد بلکه باید 100 روز مطالعه نماید تا ببیند که چه چیزی را تحویل گرفته است و بعد از آن طرحی بریزد که چه باید بکند تا مشکلات رفع شود؟
بی شک اگر روحانی بخواهد رویه جدید خود پس از انتخابات را ادامه بدهد، فشارهای اجتماعی بالا خواهد گرفت و او به سوی کسانی که از نظر سیاسی به آنها وامدار و بدهکار است خواهد رفت تا از زیر بار این فشارها رهایی یابد و این خود یک اشتباه برای روحانی محسوب می شود چرا که او به سراغ کسانی میرود که با توجه به پیشیینه شان نه تنها حل مشکلات را در داخل لاینحل می بینند بلکه حل آن را در دامن غرب و تن دادن به خواست های غرب می دانند.
روحانی برای آنکه بتواند رئیس جمهور همه ملت باقی بماند و عنان کار را به دست گروه ها و دسته های سیاسی نسپارد باید از همان ابتدا با تمام توان به حل مشکلات کشور و مردم بپردازد و تا آنجا که امکان دارد به وعده های انتخاباتی اش جامه عمل بپوشاند تنها در این صورت است که رای 50.7 درصدی او با ریزش مواجه نمی شود.
روحانی نباید فراموش کند که با شعار تدبیر و امید پا به عرصه گذاشته است و نا امید کردن مردم یا دادن گزارش هایی که منجر به نا امیدی مردم بشود نه تنها کار او را راحت تر نمی کند بلکه او را با مشکلات بیشتری مواجه می کند و انتقادات و منتقدانی که معمولا پس از گذشت مدت زمان طولانی به سراغ دولت ها می آیند این بار شاید خیلی زود با دولت روحانی دست به گریبان شوند.
البته بخشی از این سخنان روحانی در مورد وضعیت کشور نوعی سیاست ورزی است که وی میخواهد با اینکار احمدی نژاد را برای همیشه از میدان سیاست بیرون کند طوری که وی حتی فکر بازگشت به این عرصه را در ذهن خود نیز مرور ننماید ولی این سیاه نمایی ها که بخشی از آن قطعا غیر واقعی است موجب می شود که مردم را بعد از مدتی با این فکر که «چطور احمدی نژاد می توانست مشکلات را حل کند اما دولت جدید نمی تواند؟» مواجه سازد و این به لحاظ سیاسی یعنی دقیقا عکس آنچه که روحانی انتظار دارد اتفاق بیافتد.
